W kolejnym odcinku pt. Muzyka ludowa z cyklu Muzyka cerkiewna w Rzeczpospolitej przedstawiony jest wyjątkowo ważny nurt prawosławnej tradycji liturgicznej i około liturgicznej w Rzeczpospolitej. Na przestrzeni całej historii, dominująca część wyznawców prawosławia terenów Rzeczpospolitej, zamieszkiwała na wsiach. Sztuka ludowa korelowała zatem z liturgią, wzajemnie się uzupełniając i ubogacając. Nabożeństwo stanowiło źródło sakralizacji wszelkich czynności związanych z percepowaniem zjawisk przyrody, ale też z życiem gospodarczym, uprawą pól oraz hodowlą zwierząt. Pieśni ludowe, śpiewane w przeróżnych życiowych sytuacjach, poza tym że często miały konotacje związane z chrześcijańskim światopoglądem, stanowiły rodzaj modlitwy. Dlatego całe wiejskie życie można nazwać przedłużeniem doświadczenia liturgicznego. W sensie struktur czysto muzycznych, tradycyjna muzyka ludowa, oraz cerkiewna, często się nie różniły. Ponadto oba nurty muzyczne były zawsze związane z konkretnymi momentami, sytuacjami oraz przestrzeniami determinującymi sposób śpiewania.
W odcinku występuje również znana śpiewaczka ludowa oraz badaczka wiejskiej kultury kresów Maniucha Bikont. Wykonuje ona pieśni, oraz opowiada o naturze wiejskiego śpiewu, zwyczajach ale też o swoim osobistym doświadczeniu z ludowym śpiewem. Możemy posłuchać też innych pieśni paraliturgicznych, przetrwałych w polskim prawosławiu aż do dzisiaj, znanych wszystkim pokoleniom wiernych. Ponadto załączone jest wiele kadrów z podlaskich wsi, będących w dzisiejszej Polsce regionem, gdzie najlepiej przetrwały liczne tradycje związane z prawosławnymi mieszkańcami.
O autorze
Łukasz Hajduczenia – śpiewak i teolog prawosławny; śpiewak cerkiewny od dziecka, śpiewak operowy z wykształcenia; absolwent Prawosławnego Seminarium Duchownego w Warszawie, a także Konserwatorium Muzycznego w Warszawie oraz w Londynie. Założyciel i dyrygent Męskiego Zespołu Muzyki Cerkiewnej „Katapetasma”.