W tym tygodniu ponownie zaproponujemy wam coś pożytecznego, zwłaszcza w okresie postu. Ojciec Arsenije udzieli nam praktycznej rady jak poszukiwać woli Bożej w naszym realnym życiu.
Modlitwa jest jak Boży filtr. Kiedy przez filtr naszej modlitwy – oczywiście, jeśli się w ogóle zajmujemy modlitwą – przepuścimy nasze myśli, nasze pragnienia i jeśli nie zrobimy tego jedynie parę razy w życiu albo przez jedynie parę minut, lecz jeśli się to stanie naszym sposobem życia, wtedy zupełnie rozproszy się mgła naszych namiętności i zaczniemy dostrzegać która myśl jest realna, a która nie jest, która jest korzystna, a która jest bardzo niebezpieczna, którzy ludzie są dla nas korzystni, a którzy są niebezpieczni, które sytuacje są dla nas dobre, a które nie są. Kiedy nie mamy możliwości zapytania kogoś, a mamy jakąś ideę… . Wiecie, nie jest dobrze odkrywać przed ludźmi wszystkie swoje myśli – tak mówią święci ojcowie. Bo przez naszą głowę przechodzą rozmaite rzeczy. Ale jeśli pojawi się jakaś myśl, która jest szczególnie uparta, szczególnie nas napada, jeśli widzimy, że chce czegoś od nas, wtedy musimy zwrócić na nią uwagę i kogoś zapytać o nią. Powiedzieć: „Ojcze“, lub „Bracie“, lub zwrócić się do kogoś, komu ufamy, i powiedzieć mu konkretnie – a nawet jeśli nie mamy duchownego, jeśli to szczerze powiemy Bogu, Bóg pomoże i odpowie nam. A jeśli nie mamy takiego człowieka, wtedy musimy przepuścić tę myśl przez filtr modlitwy. Najsilniejszy, najskuteczniejszy filtr – to Jezusowa modlitwa umysłowa. Ale nie jest ona łatwa, musimy w jej stosowaniu mieć doświadczenie. Są jednak też inne możliwości, które nam daje nasza święta Cerkiew, i to są przede wszystkim Ewangelia – Nowy Testament – oraz Psałterz. Na przykład, bardzo nam się spodobała jakaś dziewczyna, albo bardzo nam się spodobał jakiś chłopak. Albo, pojawiła się możliwość jakiejś pracy, mamy zamiar zaangażować się w jakąś działalność, lub coś stworzyć. Ale nie jesteśmy pewni. Weźmy Psałterz lub Nowy Testament, spróbujemy zupełnie opróżnić swój umysł, czytać te święte lektury i postawić swoją duszę i tę myśl – tylko ją – przed Bogiem, pokazać ją Bogu i oświetlić, rozjaśnić ją światłem Nowego Testamentu albo Psałterza. Przy tym na dłuższy czas, nie na 5 minut. Tak będziemy robić pierwszego wieczoru, drugiego wieczoru, przez kilka dni, modlić się do Boga i prosić Go: „Panie Boże, odkryj mi co mam robić!“. Potem znowu czytamy Psałterz, czytamy Nowy Testament, czytamy, czytamy, w naszym umyśle jest tylko ta myśl, odrzuciliśmy wszystko inne. I Bóg nam odkryje – po prostu otworzy nam się samo: „Nie rób tego, to nie dla ciebie!“. Oczywiście, do takich rzeczy musimy mieć doświadczenie i postępować tak tylko wtedy, kiedy znajdziemy się w takiej szczególnej sytuacji. Inaczej, najlepiej jest pójść do najbliższej cerkwi, porozmawiać z kapłanem, porozmawiać z jakimś mnichem, z jakimś starcem. Albo z jakimś chrześcijaninem – w świecie są dojrzali ludzie, którzy dowiedli tego. Pójść do nich i zapytać ich. Święci ojcowie mówią, że Bóg ocenia naszę pokorę, naszą pobożność i nasze nieufanie własnym myślom – ponieważ z nimi zawsze przychodzi niebezpieczeństwo złapania się na zatrutą wędkę. Święci ojcowie mówią: „Nawet jeśli nie masz kogo zapytać, wyjdź i zapytaj pierwszego kogo spotkasz – nawet dziecka, lub pasterza”. Są takie przykłady w Pateriku: pewien mnich, który 30 lat siedzi w jaskini, modli się do Boga i robi cuda, ale ma jakiś dylemat do rozwiązania.
Nie chce zaufać sobie, jego starca nie ma w pobliżu, dlatego wychodzi, idzie i powiedzmy po 5 kilometrach spotyka jakiegoś pastuszka i pyta go: „Hej, chłopcze, co o tym myślisz?“. I jak dziecko powie, tak wychodzi. To są alegoryczne rzeczy, ale za nimi leżą poważne, głębokie przesłania.
Ojciec Arsenije Jovanović
Źródło: Монах Арсеније – Званични канал манастира Рибница
Tłumaczenie z serbskiego: Dimka Savova
Redakcja polska: Joanna Wyspiańska