Starzec Paisjusz, mnich ze Świętej Góry Athos, został kanonizowany 13 stycznia 2015 r. w czasie sesji Świętego Synodu Biskupów Ekumenicznego Patriarchatu w Konstantynopolu. Święty Paisjusz został już wcześniej uznany świętym przez wiernych i dlatego Jego formalna kanonizacja była kwestią czasu. Ojciec Paisjusz odszedł z tego świata blisko 20 lat temu, mimo to jego mądre i krytyczne refleksje nad kondycją współczesnego świata nie straciły nic ze swojej aktualności i są żywe wśród wiernych. Bóg jest cudowny pośród Swoich Świętych! Możemy już wznosić modlitwy o błogosławieństwo do Świętego Paisjusza.
Swiatyj Otcze Paisiju, moli Boha o nas!
Święty Paisjusz jest dobrze znany wiernym prawosławnym w Polsce. Przetłumaczono i wydano u nas wiele wspaniałych książek o Świętym Starcu. Na naszym portalu są zamieszczone fragmenty jednej z nich w postaci audiobooka „Z bólem i miłością o współczesnym człowieku”. O cudach Świętego Paisjusza opowiadał Metropolita Nikolaos w czasie swojej wizyty w Lublinie w maju 2014 roku.
Źródło informacji: Orthodox Christians Network
Władyka Nikolaos o Świętym Paisjuszu
Z bólem i miłością o współczesnym człowieku
Nota biograficzna
Błogosławiony Starzec Paisjusz (świeckie nazwisko Arseniusz Eznepidis) urodził się 25 lipca 1924 roku (starego stylu) we wsi Farasy w Kapadocji (Azja Mniejsza). Podczas wymiany ludności został jako niemowlę przywieziony do Grecji. Jego rodzice osiedlili się w niewielkim miasteczku Konica, gdzie przyszły Starzec dorastał i otrzymał wykształcenie początkowe.
Już od dzieciństwa Arseniusz żył jak asceta. Znajdował upodobanie w lekturze żywotów świętych, gorliwie, z niezwykłą pilnością i zdumiewającą bezkompromisowością starając się naśladować ich trud ascetyczny. Oddawał się nieustannej modlitwie i równocześnie starał się rozwinąć w sobie miłość i pokorę. W wieku młodzieńczym przyszły Starzec wyuczył się rzemiosła ciesielskiego, pragnąc być pod tym względem podobnym do Chrystusa. Kiedy w Grecji zaczęła się wojna domowa (1944-1948), Arseniusz Eznepidis został powołany do armii czynnej, zdobył wojskową specjalność radiotelegrafisty i przez trzy i pół roku służył Ojczyźnie. W wojsku kontynuował życie ascetyczne, wyróżniał się odwagą, ofiarnością, wysoką moralnością chrześcijańską i wielostronnymi uzdolnieniami.
Spłaciwszy dług Ojczyźnie, Arseniusz wkroczył na drogę życia monastycznego – tę drogę, do której dążył od dzieciństwa. Jeszcze jako człowiek świecki nieraz przeżywał pobożne doświadczenia życia w Chrystusie. Ale kiedy został mnichem, widoczna stała się szczególna laska, jaką obdarzali go święci, Przenajświętsza Bogarodzica i sam Pan Bóg. Ojciec Paisjusz doskonalił się duchowo na Świętej Górze Atos, w monasterze Stomion w Konicy i na Synaju. Żył w odosobnieniu, całkowicie powierzywszy się Bogu, który następnie okazał go i oddal ludziom. Wielu ludzi przychodziło do Starca, znajdując kierownictwo i pociechę, lekarstwo i spokój dla swoich zmęczonych dusz. Boska miłość płynęła ze świętej duszy Starca, blask Łaski Bożej jaśniał na jego świątobliwym obliczu. Całymi dniami bez ustanku Starzec Paisjusz ze Świętej Góry przynosił ludziom ulgę w ich bólu, roztaczając wokół siebie boskie pocieszenie.
12 lipca 1994 roku po cierpieniach zaiste równych cierpieniom męczenników, które wedle słów samego Starca, przyniosły mu więcej korzyści niż ascetyczne trudy całego życia, oddał duszę Panu. Miejscem jego błogosławionej śmierci był monaster Sw. Jana Teologa, położony w pobliżu wsi Suroti nieopodal Salonik. Tam też, po lewej stronie monasterskiej świątyni św. Arseniusza z Kapadocji, Starzec Paisjusz ze Świętej Góry został pogrzebany.
Niech jego modlitwy będą z nami. Amen
Ihumenia monasteru Świętego Apostoła i Ewangelisty Jana Teologa
mniszka Filotea z siostrami w Chrystusie